Vluchten en verbinden ism Who’s Right Dialoog
Dialoogtafels
Deze dag wilden we aangrijpen om mensen die gevlucht zijn in gesprek te laten gaan over mensenrechten, maar omdat we mogen aannemen dat zij allen niet zomaar gevlucht zijn en bovendien de Nederlandse taal niet goed machtig zijn, hebben we de volgende insteek gevonden.
Het gesprek
Dit gaat aan de hand van de vragen: hoe word je hier behandeld? En wat verbindt ons?
De vragen zijn vertaald in de talen Farsi, Arabisch en Oekraïens en gebeamd op een scherm. Mensen doen een ‘sharing’ in een taal naar keuze en de rest luistert. De meesten proberen het in het Nederlands. Opvallend was dat iedereen positief sprak over de manier waarop ze behandeld werden en de ‘vrolijke, lachende Nederlanders’.
Samen tekenen en muziek maken
Op grote vellen werd vervolgens ruimte gegeven om te schrijven of te tekenen wat de gevoelens zijn die bij de vragen opkwamen. Dit resulteerde in positieve en dankbare tekeningen, waaruit o.a. veel liefde voor Amsterdam bleek.
Data
Juni 2023
Els van de taalles in de Horizon, heeft haar taalleerlingen, allemaal vluchtelingen, uitgenodigd voor dit evenement. En zij heeft het filmpje later nog eens in haar taalles besproken:
“Maha moest bij de film van binnen huilen. Haar zus zei: “Laat het niet aan je hart niet komen.” Dat ze geen tandarts kon worden, kon ze mee leven, maar het grotere leven is belangrijker. Ze realiseerde zich dat ze allerlei dingen met je mee draagt maar dat je toch het grotere geheel moet blijven zien.”
“Over de Iraanse vrouwen, denk ik: ze zijn nog nooit zo persoonlijk geweest. Ik vroeg ‘hoe heb je je gevoeld?’ en er kwam ineens meer eerlijkheid naar voren. De film en de middag heeft veel verdieping gegeven, een aanzet om te gaan communiceren. Dat maakte dat ze in de taalles erop verder konden in eerlijkheid. De vrouwen willen graag altijd aardig en dankbaar zijn, maar ze zijn ook ‘terug bij nul’. Ze begrepen dat ze ook wel eens mogen zeggen hoe ze zich echt voelen. Ze proberen altijd positief te zijn, ‘iedereen is vriendelijk en ze voelen zich welkom’, maar ondertussen zijn ze ook ongeduldig, voelen ze zich hopeloos, machteloos. ‘Ik heb heel veel stress. We zijn hier gekomen. Nu zijn we weer bij nul. Hoe moet het met huis, geld, werk, mijn dochter??’ Ze vertelden over zorgen over hun ouders en wat ze hebben meegemaakt als christelijke Iranese vrouwen.”
Els: “Ik vond het een mooie vondst: het welkom heten in alle talen, in hun eigen taal. Ik dacht: dit heeft echt effect. De vragen in alle talen, voor het gesprek was ook heel goed. Zo hadden we allemaal hetzelfde startpunt en ontstonden er geen misverstanden over wat we nou gaan doen. En de film zonder woorden vond ik ook heel goed. Allemaal je eigen gedachten. En samen muziek maken was ook erg goed. Die man kon ook geen Nederlands (maar wat Duits), en het werkte toch en echt heel goed, verbindend. Ik denk dat alles bij elkaar het gevoel gaf: we horen erbij. Voor mensen die het gevoel hebben ‘we zijn bij nul’, is het fantastisch dat ze in elk geval voor één middag het gevoel hebben dat ze erbij hebben gehoord.”
